پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):

درباره ی نوع لباس، همیشه یک ایده را به عنوان الگو بیان می کنیم و آن این است که نیازی نیست تا هفت سالگی، بچّه ها را به لباس فروشی ها ببریم؛ خصوصاً بچّه هایی که روی خرید لباس خودشان پافشاری دارند؛ مثلاً می گویند: باید این را برای من بخرید! ولی برای این که به بعضی از بچّه ها اعتماد به نفس و حقّ انتخاب بدهیم، ایرادی ندارد که این بچّه ها را برای خرید ببریم و در آنجا می توانیم دو نمونه لباس را انتخاب کنیم و حقّ انتخاب را به خود آنها بدهیم.

امّا بعضی از بچّه ها به تعبیری خود مدار هستند، یعنی وقتی ما می گوییم این را بخریم و او قبول نمی کند و گریه و پافشاری می کند. در مورد اسباب بازی هم همین طور، نیازی نیست که بچّه ها را با خودمان ببریم. دلیل آن چیست؟

فاکتور های مهم در باب تهیّه لباس کودکان

الف. نیاز فرزندان
ما می دانیم که در تهیّه ی لباس چند نکته مهم است که یک بحث آن، نیاز فرزند است که باید متناسب با موقعیّت، مثل تابستان و پاییز برای او خرید شود.

ب. قدرت اقتصادی خانواده
نکته ی دوّم توجّه به مسائل مالی و توان اقتصادی خانواده است؛ خصوصاً اینکه شما در لباس کودک، تنوّع عجیب و غریبی را می بینید و ممکن است که پدر و مادر توان مالی این را نداشته باشند که لباس گران و مرغوب تهیّه کنند و ایرادی هم نیست و ما هم نمی گوییم که لازم است حتماّ برای بچّه لباس گران و مرغوب تهیّه شود. خصوصاً بچّه هایی که در رشد هستند، ممکن است که یک لباس، خیلی به کار آنها نیاید؛ مثلاً یک لباس زمستانه را امسال بپوشد و سال دیگر نتواند آن را بپوشد.

ج. توجّه به الگوهای فرهنگی
نکته سوّم جنبه فرهنگی آن است که خیلی باید توجّه داشت که در لباس های فرزندانمان از الگوهای مناسب استفاده شده باشد. البته این نکته به این معنا نیست که به یک دختر سه ساله به زور چادر و مقنعه بپوشانیم؛ بلکه باید در پوشش فرزندمان به عرف یک جامعه اسلامی نگاه کنیم؛ یعنی مثلاً این لباس در تن بچّه، خیلی عریان نباشد.
گاهی وقت ها این چیزها برای بچّه مهم نیست؛ بلکه برای ما پدر و مادرها بیشتر مهم است که بچّه های ما چه طور لباس بپوشند؛ مثلاً برای بچّه فرقی نمی کند که یک شلوار بپوشد یا یک دامن کوتاه!
این مسئله باید برای ما مهم باشد؛ چون قرار است که ما این بچّه را بزرگ کنیم و به جامعه تحویل دهیم؛ بنابراین باید از همان ابتدا نوع پوشش او مناسب باشد و عرف دینی جامعه ما آن را بپذیرد. ما نمی خواهیم بگوییم که بر سر یک دختر بچّه ی سه ساله به زور چادر بپوشانیم؛ ولی اگر این بچّه خودش رغبت داشت، با علاقه این کار را برایش انجام دهیم. در منزل هم همین طور است و بچّه ها باید در فضای خانه هم متناسب با عرف خانواده لباس بپوشند؛ یعنی این که اگر خانم همسایه به خانه ما آمد، حس نکنیم که لباس این بچّه کم است و باید چیزی بپوشد.